Beskrivelse

Poesiar – Jon Fosse

Fosse i dialog med Wergelands dikt

Då Jon Fosse i 2011 flytta inn i Grotten hadde han ikkje lese meir av Henrik Wergeland enn litteraturintesserte nordmenn flest. Han gjekk i gang med å lese meir både om og av den tidlegare Grottebuaren. Fosse vart imponert over kor uhorveleg mykje Wergeland hadde skrive og feste seg særleg ved lyrikken hans. Fosse las og noterte sitat og anna i margen attmed dikta til Wergeland. Desse notata er utgangspunktet for denne samlinga.

Jon Fosse har skrive eigne dikt ut frå det han har teke med seg frå Wergelands lyrikk. Dette er skrift over skrift. Det er noko frå Wergeland i alle dikta som her er samla, hulter til bulter, frå fleire dikt i eitt dikt, mykje i eit dikt, lite eller nesten ingenting i eit anna.

FRÅ BOKMELDINGAR

«Fungerer diktene også uavhengig av Wergeland? Jeg tror det, jeg tror dette også er blant den beste poesien Fosse har skrevet, og uansett er det en velkommen fornyelse av forfatterskapet, uten at det på noen måte oppleves som et brudd, for dette er selvsagt til syvende og sist Fosses prosjekt og Fosses tekster.«

«På sitt beste besitter diktene i «Poesiar» en nærmest hypnotisk kraft som elegant visker ut grensene mellom natur og sjeleliv. Tåke, skumring, vindkast og stjernemørke synes nærmest å velte ut av disse diktene, som er skrevet i all enkelhet, med vuggende rytme og gjennomskinnelig bildebruk. I kjent stil puster Fosse liv i en korthugd meditativ diktform. (…) De vakreste diktene i «Poesiar» står støtt på egne bein, skumringstause, mollstemte og innsiktsfulle, med eller uten Wergeland på slep: «Det er skyldskap // mellom sjela / og stjernene / lyset frå stjerna / over sjela mi er så roleg / som ei byste / inst der inne / i meg.»»

«Den jevne poesileser kan uten problemer nyte diktene slik de står. Og så kan det skje, at lesningen overrumples av en spontan takknemlighetsfølelse i møtet med en poesi som med stort alvor og forbausende letthet behandler livets mest sentrale problemer.»

«Bilder som gir i pose og sekk.»